Ζούμε σε παράξενους καιρούς, η ζωές μας αλλάζουν συνεχώς, το γκρίζο της αβεβαιότητας πολλές στιγμές μας. Κι όμως θέλουμε να ζήσουμε, τρέχει το αίμα στις φλέβες μας ακόμα, έντονο κόκκινο,  δεν μπορεί όλη μας η ζωή να είναι γκρίζα.

Γκρίζα κάνουν την ζωή μας οι φόβοι μας, τα οπτικά δυσπρόσιτα σημεία της ψυχής μας , που χτίζουν την γυαλιστερή, βαριά, αόρατη μας πανοπλία. Κι όμως, όταν καταφέρνουμε να τα δούμε όλα αυτά και φτάσει το βλέμμα μας σε αυτά τα δυσπρόσιτα σημεία θα τα ξεπεράσουμε, όπως το παιδάκι που για πρώτη φορά εξερευνά την σκοτεινή γωνία του υπογείου που πίστευε ότι κρυβόταν «ο κακός».

Έτσι νικάμε τους φόβους μας, και τότε η βαριά αόρατη πανοπλία μας γίνεται ελαφρύτερη, μαλακώνει, γίνεται πιο διαφανής ή και χάνεται.

Ίσως αυτή η συλλογή, θα έπρεπε να είναι γκρι, λευκή και μαύρη. Δεν είναι, όμως. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, η ζωή μας είναι έγχρωμή ο κόσμος γύρω μας έχει χρώμα, έντονο κι η καθεμία μας είναι διαφορετική.